Η Ελλάδα κι οι Έλληνες παντού στον κόσμο αποχαιρετούν έναν γνήσια λαϊκό καλλιτέχνη της λαϊκής μουσικής (σημείωση: η διπλή χρήση του προσδιοριστικού επιθέτου ''λαϊκός'' δεν είναι τυχαία, ούτε υπερβολή, ούτε αποτελεί περιττολογία).
Αισθάνομαι την ανάγκη να πω για το Βασίλη Καρρά, για αυτόν τον πραγματικά ξεχωριστό άνδρα, δυο λόγια.
Όπως -πιστεύω- και κάθε άνθρωπος που αγαπάει και ζει με τη λαϊκή μουσική. Όπως κάθε Έλληνας που στο γνήσιο λαϊκό (ή/και δημοτικό) τραγούδι βρίσκει την έκφραση των καημών του, ακουμπάει τον πόνο του, αποζητά την απελευθέρωσή του από το καταπιεστικό του ατομικό ή κοινωνικό βάσανό του.
Θα γραφούν και θα ειπωθούν πολλά για το Βασίλη Καρρά.
Απ΄ όσο προσωπικά τον γνώρισα -ελάχιστα, είναι αλήθεια, σε σύγκριση με άλλους ανθρώπους γύρω του-, αλλά και απ΄ όσα άκουσα –και εννοώ όχι μόνο τα τραγούδια που μοναδικά ερμήνευσε αλλά και εκείνα (τα πολλά επίσης) που έγραψε και συνέθεσε ο ίδιος-, και ακόμα απ΄ όσα έχω διαβάσει και συστηματικά πληροφορηθεί για αυτόν, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα που λακωνικά ως προμετωπίδα αναφέρω: ο Βασίλης Καρράς αντιπροσωπεύει μια αλλαγή υποδείγματος!
Συνοπτικά, εξηγούμαι:
1ο.  Ο Βασίλης Καρράς ήταν Μακεδόνας. Δεν το έκρυψε, δεν το αλλοίωσε, δεν το παραμόρφωσε, δεν το (ξε)πούλησε. Η υποστήριξη της καταγωγής του (κάθε μορφής), η αγάπη για τον Τόπο του, η διαρκής αληθινή σχέση του με τη Βόρεια Ελλάδα και τους ανθρώπους της -την ίδια στιγμή που ήταν ο λαϊκός τραγουδιστής όλων των ανθρώπων του Ελληνικού Λαού, παντού!- έδινε σταθερά το μήνυμα της ‘’άλλης Ελλάδας’’, των ανθρώπων της δημιουργίας και του αγώνα έξω και πέρα από την Αθηναϊκή περιτοίχιση και την εκμαυλιστική της συσσώρευση. Εκεί, έξω στην Περιφέρεια! Έδειξε, ο Βασίλης Καρράς, ότι οι μεγάλοι καλλιτέχνες μπορούν -και αν αισθάνονται το καθήκον τους, τότε πρέπει- να εξακολουθούν να ζουν, να δημιουργούν, να επηρεάζουν (και να καθορίζουν) από την Περιφέρεια, από τη Θεσσαλονίκη! Χωρίς να υποκύπτουν στις σειρήνες των Αθηνών. Η αλλαγή του Υποδείγματος, σ΄ αυτό το κρίσιμο σημείο, είναι στην περίπτωση του ένα μήνυμα μεγάλης αξίας και γενικότερης σημασίας. Και πρέπει να σημειώσω ότι, εδώ, κινήθηκε, πολύ πιο αποφασιστικά -είναι αλήθεια, στη γραμμή με τον άλλο μοναδικό Θεσσαλονικιό, τον αγαπημένο μου Νίκο Παπάζογλου.
2ο.  Συμμέτοχος και Πρωταγωνιστής, ο Βασίλης Καρράς, στον πολύμορφο, πολυπλόκαμο και πολύ-παρασκηνιακό χώρο του (του τραγουδιού, της στημένης μπίζνας του χώρου και της ‘’νύχτας’’) στάθηκε καθάριος, γνήσιος, όρθιος και ανθρώπινος. Αποτέλεσε παράδειγμα, κρίκο, δάσκαλο, συνεργάτη δεκάδων ανθρώπων στον ιδιαίτερο καλλιτεχνικό χώρο του, αλλά σε περιπτώσεις και στον ευρύτερο περίγυρο. Έδειξε ότι οι αρχές της Φιλίας, της Ενότητας και της Δημιουργίας μπορούν να είναι ισχυρές και να επικρατούν. Έδειξε στην πράξη ότι η αληθινή δημιουργία είναι συλλογικό αποτέλεσμα με ευθύνη και ρόλο του καθενός αλλά και αγάπη για την Τέχνη. Κυρίως, όμως, για αγάπη και φροντίδα προς τον τελικό αποδέκτη την Ελληνική Κοινωνία και τη Νεολαία που πρέπει να προχωράει…
3ο.  Γνήσιος, αυθεντικός λαϊκός καλλιτέχνης σεβότανε και υποστήριζε την Ελληνικότητα, την Πατριωτική ταυτότητα και τις ρίζες μας, τους αγώνες για Ελευθερία και Δικαιοσύνη σε Ελλάδα και Κύπρο. Στοιχείο που σπανίζει σήμερα, αλλά που χαρακτηρίζει όλους τους σοβαρούς και αληθινούς μεγάλους Έλληνες καλλιτέχνες (σε όλους τους τομείς έκφρασης και δράσης τους). Χωρίς προπαγανδιστικά και δημαγωγικά ''κόλπα'', ο Βασίλης Καρράς είχε μέσα του μια άσβεστη φλόγα για την προσφυγική του καταγωγή, μια σταθερή προσήλωση για τα δίκαια της Ελλάδας και του Ελληνισμού. Έδειχνε, ότι δεν υπάρχει πραγματική καλλιτεχνική δημιουργία χωρίς πατριωτική και κοινωνική συνείδηση. Και ότι η ''αρπαχτή’’ και το ‘’σταριλίκι’’ είναι παγίδες, εφήμερα, τις περισσότερες φορές ψεύτικα.
4ο.  Άνθρωπος του αγώνα από παιδί (μαζί με όλη του την οικογένεια), ποτέ δεν αρνήθηκε το βιωματικό του δρομολόγιο, όσο κι αν ‘’έφτασε ψηλά’’. Τα τελευταία του οχτώ ( 8 ) χρόνια στράφηκε προς την πρωτογενή βιώσιμη παραγωγή στηριγμένος στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της μακεδονικής (καβαλιώτικης) γης, των νέων ποιοτικών της προϊόντων και των δικών του οικονομικών και επιχειρηματικών δυνάμεων. Δείχνοντας μια βαθύτερη συνειδητοποίηση για το ‘’καλλιτεχνικό όριο’’ («δεν θέλω να δω τον εαυτό μου σε μεγαλύτερη ηλικία να σέρνεται στις πίστες» έλεγε), από τη μια, και την πραγματική εναλλακτική παραγωγική και ωφέλιμη (παραδειγματική) διέξοδο, από την άλλη. Δίνοντας ένα μεγάλο παράδειγμα με πολλούς αποδέκτες, δείχνοντας ένα δρόμο που τόσο -μα τόσο πολύ- έχει ανάγκη η Χώρα και το Μέλλον της: το δρόμο της Παραγωγής! Της βιώσιμης, ανταγωνιστικής και αναπτυξιακής παραγωγής, όπου -και πάλι- η Περιφέρεια της Χώρας αποτελεί τον τόπο και το κλειδί της Προόδου και της Επιτυχίας.
5ο. Ο Βασίλης Καρράς μοιράζονταν όχι μόνο τους καημούς, τα τραγούδια και την αγάπη, αλλά και μέρος των οικονομικών του και της έγνοιας του. Η Αλληλεγγύη -Αλληλεγγύη στην πράξη- ήταν στοιχείο της πορείας του, της ζωής του! Δεν θα μιλήσω περισσότερο γι αυτό -κι ο ίδιος (μέσα στη σεμνότητά του) δεν το ήθελε… Το γνωρίζουν, όμως, άνδρες και γυναίκες συμπολίτες μας στη Θεσσαλονίκη, στην Καβάλα, στο Κοκκινοχώρι, στη Μακεδονία…
Αντιπροσωπεύει, λοιπόν, μια αλλαγή Υποδείγματος, ο Βασίλης Καρράς – κι όχι απλώς, όπως συνηθίζεται να λέγεται, τον ‘‘Άρχοντα των τραγουδιών της καψούρας’’.
Ο Βασίλης Καρράς που ανήμερα Χριστούγεννα, πέταξε στο Άπειρο της Ελληνικής Λαϊκής Μουσικής, θα μείνει αξέχαστος!

 

Ελευθέριος Τζιόλας