Πεζογραφία

Η Σιμόν Μασσάρ -η Ζαν ντ’ Αρκ του Bertolt Brecht από το 1940- είναι ένα μικρό κορίτσι από τη Γαλλία με γενναία, καλή καρδιά και αφελείς απόψεις για έναν όμορφο κόσμο, αλλά και μια παιδική αλλά ξεκάθαρη αποφασιστικότητα.

Η ηθογραφική ποιητική δραματουργία του Λόρκα κορυφώνεται στον Ματωμένο Γάμο, το πιο πολυπαιγμένο έργο του συγγραφέα στην Ελλάδα. Γραμμένο το 1932, σε μία περίοδο πολιτικής καμπής της Ισπανίας, ο Ματωμένος Γάμος έγινε ορόσημο μιας ολόκληρης εποχής και επηρέασε όσο λίγα έργα τη γραφή του σύγχρονου θεάτρου.

Ο Μολαβί (Ρουμί) είναι ένας από τους πιο διάσημους Ιρανούς συγγραφείς και μυστικιστές, με παγκόσμια φήμη. Το σημαντικότερο έργο του θεωρείται το “Μεσνεβί”, το οποίο περιέχει γλυκές ιστορίες σε απλή γλώσσα αλλά με βαθιά νοήματα.

Όπως το όμορφο και εύοσμο τριαντάφυλλο έχει ως συστατικό του το αιχμηρό αγκάθι, έτσι και ο άνθρωπος μπορεί να είναι και αρνί και λύκος. Κάποτε και αυτοκτονικός σκορπιός εντός του πύρινου κύκλου.

Η ζωή και το έργο μιας ξεχασμένης πρωταγωνίστριας, δεν είναι μια εύκολα διαχειρίσιμη υπόθεση.

Ο Χένρυ Μόργκαν είναι ένα νεαρό αγόρι, στην Ουαλία του 17ου αιώνα, όταν γνωρίζει έναν πρώην πειρατή. Κρεμιέται σε κάθε λέξη του άντρα και δεν ονειρεύεται τίποτα άλλο από το να γίνει κι ο ίδιος πειρατής.

Η νουβέλα αυτή, απ' τα πρώτα έργα του Κνουτ Χάμσουν, κα­τέχει ιδιαίτερη θέση στο Έργο του.

Ένας “φτασμένος” ηθοποιός απολαμβάνει τους καρπούς της επιτυχίας του.

Μικρές, πικάντικες, ευχάριστες κι άλλοτε δυσάρεστες ιστορίες κλειδαρότρυπας διανθίζουν το βιβλίο της Ναντίν Μονφίς «Παραμύθια για μικρά διεστραμμένα κορίτσια».

Δεκατέσσερα διηγήματα της Τζένης Σιούτη με ήρωες απλούς καθημερινούς ανθρώπους με τα βάσανα, τις χαρές και τις ανησυχίες τους, τις ήττες και τις μικρές τους νίκες

Η Αννιώ κατέφυγε στη μικρή καστροπολιτεία του κάμπου, μ’ ένα μυστικό. Η πορεία της καθορίστηκε απ’ το παρελθόν των άλλων, ενώ τώρα το δικό της ορίζει το παρόν της.

Το μυθιστόρημα Η ακτή του Ραζλίφ προσπαθεί να "φυλάξει" στις σελίδες του ένα πολύτιμο υλικό που κινδυνεύει να σκεπαστεί από τη στάχτη και τον κουρνιαχτό που ξεσήκωσαν οι "αλλαγές" στα τέλη του περασμένου αιώνα.

Η σύγχρονη ιστοριογραφία έχει πολύ να ωφεληθεί από τα προσωπικά βιώματα αν­θρώπων που συμμετείχαν με την δράση τους στην ανάπτυξη των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων στην Ελλάδα

Ο Αντρέας είναι δάσκαλος Φυσικής Αγωγής και εργάζεται σε σχολεία της επαρχίας του Ηρακλείου.

Εκτός απ' την αγάπη του για τα παιδιά λατρεύει τη θάλασσα.

«Ό,τι αφήνεται στη λήθη του χρόνου χάνεται και ό,τι δεν καταγράφεται πεθαίνει», θεωρεί ο Νίκος Κορμπάκης και, υπηρετώντας αυτό το καθήκον, μας παραδίδει -μέσα από γνήσια λαϊκή γραφή- ιστορίες από τον τόπο του.

  Ανέκαθεν, είχαμε την τάση να αναζητούμε στα βάθη της ιστορίας τους ήρωες και τα «μυθικά» πρόσωπα χωρίς να στρέφουμε το βλέμμα μας στους πραγματικούς ήρωες της εποχής μας. 

   Το νέο τούτο βιβλίο του Λαοκράτη Βάσση, αλλιώτικο απ’ τα ως τώρα, συνδυάζει, με ιδιαίτερη πρωτοτυπία, δοκιμιακή και αφηγηματική γραφή.

Η ζωή, ο θάνατος κι η ανθρώπινη διαδρομή διαπνέουν το έργο του Βαγγέλη Γονιδάκη μέσα από τη συλλογή διηγημάτων "Ο χρησμός της τρύπας".

Στο επίκεντρο για την αντιμετώπιση της πανδημίας, βρίσκεται ο γιατρός Μιχάλης Μακρής, που είναι η ψυχή και το στήριγμα των πασχόντων από τον Covid–19.

Ανάμεσα σε έναν κόσμο που ίσως, κάποτε, να υπήρχε πραγματικά και σε έναν απροσδιόριστο χρόνο και τόπο – εδώ ξεκινά η ιστορία της Ντελμάν Βέρνερ. 

Απαιτητική διηγηματική γραφή και με ποιοτικό αισθητικό αντίκρυσμα, που τη δικαιώνει: λειτουργική αφήγηση, ζεστής λιτότητας γλώσσα, με άρωμα ιδιωματικής εντοπιότητας (Μουργκάνα), πονεμένα θέματα και πολύς ...ηπειρώτικος καημός!

Η Νικώσα, το πρωτόλειο μυθιστόρημα του Τάσου Πασπάλα, δεν είναι απλώς το ελπιδοφόρο όνομα ενός πλοίου που πάνω του έχει χτιστεί μια (φρούδη) οικογενειακή ευτυχία. Είναι η ιστορία τριών γενιών, που καθεμιά επιβιώνει και τελικά νικά, σε πείσμα ανυπέρβλητων σχεδόν αντιξοοτήτων και δυστυχιών.

Το μυθιστόρημα «Οι ναυαγοί της Ανδρομέδας» είναι ένα ταξίδι από το παρόν του ιστορικού παρελθόντος στον μέλλοντα χρόνο του χθες.

Δοσμένο με κλασική, φανταστική και υπερρεαλιστική γραφή, περιγράφει την ομορφιά των αισθημάτων και τη στέρηση της ελευθερίας του Μάρκου Ευγενικού και της Βασιλείας των Πόλεων.

 […] Κατάλαβα πως από όποια πλευρά κι αν κοίταζα, πίσω ή μπροστά μου, δεξιά ή αριστερά, έβλεπα διάσπαρτα εδώ κι εκεί μικρά παιδιά […] Άρχισα να φωνάζω, κρατώντας το κεφάλι μου, για να μην τρελαθώ. Βοήθεια! Τα πετάνε έξω από τα σπίτια τους σαν σκυλιά! Σαν αδέσποτα σκυλιά! Αδέσποτα παιδιά! […].

Το αφηγηματικό έργο του Χάμμετ αποτελείται από 8 μυθιστο­ρήματα και διακόσιες τουλάχιστο νουβέλες και διηγήματα. Με την “Κόκκινη Σφαγή” (1927), καθιερώθηκε, ενώ το “Μαλτέζικο γε­ράκι” (1929) –που θεωρείται το τελειότερο από τ’ αριστουργήματά του–, είναι το πιο γνωστό του μυθιστόρημα.

Ζεστή, έντονη, καυτή, θα λέγαμε, μαρτυρία για μιαν ορισμένη εποχή(;), αποτελεί το θαυμάσιο αυτό βιβλίο του Οράτιου Μακ Κόϋ «Σκοτώνουν  τ’ άλογα όταν γεράσουν…». 

   Γραμμένο την περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης του μεσοπολέμου, με αντίστοιχες επιπτώσεις στο γκρέμισμα, την καταρράκωση των ηθικών αξιών, θαρρείς ότι απηχεί σημερινές θέσεις και καταστάσεις.

...Όλο το έργο του Μπρεχτ διαπνέεται από βαθύτατη αγάπη και οδυνηρή συμπόνια για την ανθρώπινη δυστυχία, για τα «έμψυχα και λογικά πλάσματα» που η κοινωνία, η πολιτική, η μισαλλοδοξία, η βία, η τύφλωση, η αβουλία τα ταπεινώνουν, τα εξευτελίζουν, τα συντρίβουν, τα εξανδραποδίζουν.

Ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ περιγράφει -με την γνωστή ιμπρεσσιονιστική του γραφή- την ιστορία του μεσήλικα κριτικού τέχνης που ερωτεύτηκε τον βρόγχο της αυτοχειρίας του στο πρόσωπο μιας δεκαεξάχρονης καλλονής.

Η συλλογή διηγημάτων του πρωτοεμφανιζόμενου Βαγγέλη Γονιδάκη «Μη το γελάς» απαρτίζεται από δύο ενότητες: στην πρώτη η ναυτοσύνη, η θάλασσα με τους κινδύνους που εγκυμονεί,

Εγώ δεν είμαι κήρυκας να περιγράφω την λουσάτη ζωή της νεόπλουτης κοινωνίας. Ούτε τις αναμνήσεις των καταστροφέων της ζωής. Ό,τι θωρώ μολογώ. Για ό,τι ζούμε, για ό,τι αντιπροσωπεύουμε εμείς και οι φίλοι μας, τα μαύρα πουλιά της δυστυχίας, γράφω.

Η "Δωδέκατη Νύχτα ή Αυτό που επιθυμείτε", αφιερώνεται στα 400 χρόνια του Σαίξπηρ (1564-1616) του μέγιστου δραματουργού και ποιητή, που πλάι στη διαχρονική και παγκόσμια μαγεία της πένας του είχε, από όλους τους νεότερους και αρχαίους, την πιο πλατειά και γεμάτη κατανόηση ψυχή και που ο πιστός καθρέφτης του των τρόπων και της ζωής έχει την ευστάθεια της αλήθειας.

Γέροντας πια, στα ενενήντα πέντε, ο Ανέστης αναθυμάται, αναπολεί τη ζωή του απ’ το Κατιρλί της Προποντίδας μέχρι το Χρυσό Σερρών, απ’ τη Θεσσαλονίκη και τα Πιέρια, μέχρι τη Μακρόνησο, την Αθήνα και το Καστελόριζο.

 Ένα τάμα και μια υπόσχεση στην αγαπημένη του Νίκη και τον παππού του  στέλνουν τον Σπυρίδωνα από το Λονδίνο στην Πρέβεζα. Η επίσκεψη γίνεται αφορμή να γνωρίσει μια άλλη πλευρά του παππού του. Η εικόνα με την οποία μεγάλωσε θρυμματίζεται. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Σκέψεις και καλά κρυμμένα μυστικά.

"Οι φίλοι μου, οι κομπιουτεράδες, ισχυρίζονται πως η μνήμη του ηλεκτρονικού εγκεφάλου αποθηκεύει τις λέξεις, τις εικόνες, τα πρόσωπα, τα δεδομένα των κειμένων και των πληροφοριών, σε ειδικά αόρατα κουτάκια, ηλεκτρονικά, κατ’ εικόνα του δικού μας εγκεφάλου.

Οι άνθρωποι του Δικτύου Ανταλλαγής και Αλληλεγγύης Αγίας Παρασκευής αποφάσισαν να υπερβούν την καθημερινή κοινωνική δράση τους στη γειτονιά και να απευθυνθούν στο πανελλήνιο, προκηρύσσοντας έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό διηγήματος με θέμα -τι άλλο;- την Αλληλεγγύη.

Λέξεις κι ύστερα εικόνες κι έπειτα αισθήσεις και μνήμες που «παλεύουν» να ξυπνήσουν από τον λήθαργο του χρόνου, που -για πολλούς- θαρρείς έφυγαν αιώνες πριν.

Η Αθήνα έχει αλλάξει.  Δεν έχει πια καμία σχέση με την πόλη που οι ήρωες των διηγημάτων μέχρι τώρα έζησαν.

 Το εστιατόριο, αυτός ο μικρόκοσμος, οι άνθρωποι και η καθημερινότητά του.

Οι επώνυμοι και ανώνυμοι πελάτες του μα κι αυτά που έπλασαν τις προσωπικότητες που το υπηρετούν.

Οι γεύσεις, οι μυρωδιές, οι εικόνες! Ποιες όμορφες στιγμές ζωντανεύουν; Τι συναισθήματα εγείρουν; Τι μνήμες ξυπνούν; Πώς μπορεί να συνδέεται μια μυρωδιά με ένα άκουσμα! Μια εικόνα με ένα φαγητό! Ανατολή… Χώρος έμπνευσης για ποιητές, ζωγράφους, λόγιους… Τόπος δημιουργίας…

… Σήκωσαν το χέρι μερικοί! Μετά και άλλοι, και άλλοι, και στο τέλος όλοι, εκτός από τον Νίκο Τσακανίκα!

490 – 479 π.Χ.

«…Ο Ήλιος έκαιγε υπερβολικά για τέτοια εποχή. Η αλμύρα έτσουζε αφόρητα το κορμί μου. Η σκόνη, ανακατεμένη με λογής-λογής έντομα, τρύπωνε σαδιστικά στα σώματα των πολεμιστών κάνοντας τον ιδρώτα λάσπη. Ένιωθα πως δεν θα ξεκολλούσε πια ο μπρούτζος από το πετσί μου».

Ο Δημήτρης Νικολαΐδης, στο πρώτο του μυθιστόρημα σκιτσάρει τις ανθρώπινες σχέσεις. Χωρίς «παραβάν», ελεύθερα, ειλικρινά, όπως ακριβώς πρέπει να ορίζονται οι άνθρωποι κι οι σχέσεις τους.

Οι πυροβολισμοί που ακούστηκαν λίγο μετά τα μεσάνυχτα από τη μεριά της θάλασσας, δεν φάνηκε να ανησύχησαν τους κατοίκους του μικρού χωριού. Κάποιοι μόνο μετρήθηκαν στα τυφλά, για να μην ξαγρυπνήσουν, και αφού διαπίστωσαν ότι δεν έλειπε κανένας από το σπίτι, «θα μάθουμε αύριο τι έγινε», σχολίασαν με μισόκλειστα μάτια, και συνέχισαν τον μακάριο ύπνο τους.

Ο επιφανής Βασιλιάς του Πόντου Μιθριδάτης 6ος ο Ευπάτωρ προσωποποίησε για σαράντα χρόνια την αντίσταση της Ανατολής στον επεκτατισμό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

1ο Βραβείο Μετάφρασης Ένωσης Μεταφραστών Λογοτεχνίας 2015

Η προσωπικότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου αποτυπώνεται ζωηρή και ανάγλυφη από την πένα ενός απαράμιλλου δραματουργού,

Η Μίκα και ο Κοσμάς.

Δύο άνθρωποι διαφορετικών εποχών, που προσπαθούν να ριζώσουν στην Αμερική.

Ο οδοστρωτήρας του χρόνου φαίνεται δεν πέρασε από το πλακόστρωτο στενό και  άφησε ανέγγιχτο το οινομαγειρείο μ’ εκείνο το ασυνήθιστα χλευαστικό όνομα: «Τα Τομάρια»!

«Το συνοικιακό μπαρ είχε αδειάσει από νωρίς. Μόνο μια παρέα τριών  ατόμων που συζητούσε.

Βυζάντιο. Τέλος του 13ου και αρχές του 14ου αιώνα. Μια νέα εποχή ανατέλλει στη Βασιλεύουσα.

Το μυθιστόρημα ετούτο έλαβε την αρχή του κάποτε σε μια γωνιά της θύμησής μου, κάπου μακριά από εδώ, σαν το δίλοβο κουκούτσι ενός καρπού βαθιά φυλαγμένου στο αρμάρι, περιμένοντας φαίνεται πρόσφορες συνθήκες να φυτρώσει και να μεγαλώσει αρπαχτικά. Σαν τον φασίολον, ας πούμε, που εκάναμε τότε στο σχολείο. 

Όταν τα όνειρα έχουν για καθρέπτη τους τη λίμνη, όταν αφουγκράζεσαι, το μουρμούρισμα των πλατανιών και το τραγούδι των κύκνων, τότε ίσως να θυμηθείς πως ο πραγματικός έρωτας είναι απόλυτος, μοναδικός και ανεπανάληπτος.

 Άνθρωποι. Εγκλωβισμένοι, στη φυλακή τους. Που μπορεί να είναι η μνήμη ή οι ματαιωμένες προσδοκίες. η γλώσσα, ο τόπος, το σπίτι ή η ασθένεια.

Υστερο – Μινωικά Χρόνια. 

Η Ιδανική Πολιτεία της Κνωσού, στα 1560 π.Χ., δέχεται εσωτερικά χτυπήματα από όλα τα μέτωπα.

  Δύο άνθρωποι που ερωτεύονται. Δύο άνθρωποι που ανακαλύπτουν τον κόσμο και τον πλούτο της ανθρώπινης ψυχής. Η περιπέτεια του Αρθούρου Έβανς και της πρωθιέρειας του Μίνωα, Αλεξάνδρας, στην Κνωσό του 1560 π.Χ.

Πόσες φορές, αλήθεια, δε βρισκόμαστε  απέναντι στο μυστήριο των ονείρων!

Πόσες φορές δεν ξυπνάμε με τη  γλυκιά αίσθηση του ονείρου να μας κατακλύζει κι άλλες τρομαγμένοι από εφιάλτες αναρωτιόμαστε αν αυτό που είδαμε στο ύπνο μας ανήκει στο χώρο της φαντασίας ή είναι κάποιο σημάδι για μελλοντικά γεγονότα!

Χρονιά φορτωμένη με προφητείες, προκαταλήψεις, κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα, το 2012 χτυπάει την πόρτα των Ελλήνων. 

Η γευστική περιήγηση στη γειτονιά του Κίμωνα Γεωργίου -σε όλο τον κόσμο- γίνεται με τον απλούστερο τρόπο: τη γεύση, τη μυρωδιά, τη χαρά της απόλαυσης των δώρων της φύσης.

    Το χρονικό τριών ανυπότακτων. Στο «Δρόμοι πάνω στο χιόνι» ο συγγραφέας προσπαθεί να κοιτάξει από τη σχισμή του χρόνου τη σύντομη δρασκελιά του εικοστού αιώνα.

  Η Μαρία, μία σύγχρονη μητέρα, χωρισμένη, που μαθαίνει πως πάσχει από καρκίνο.

Ένα παιδί, σκολιαρόπαιδο του Δημοτικού, μεγαλώνει σε μια φτωχική, παράμερη γειτονιά της Θεσσαλονίκης, στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής και του Εμφυλίου, του αδερφοσκοτωμού.

  Ένας από τους πιο διάσημους μάγειρες της ελληνιστικής περιόδου δολοφονείται στη θαλαμηγό του Πτολεμαίου Β΄ του Φιλάδελφου, κατά τη διάρκεια μιας κρουαζιέρας στο Νείλο.

  Δίψαγε για μάθηση, για έρωτα, η ψυχή της επιθυμούσε να ορίζει η ίδια τον εαυτό της κι έτσι πήρε τη μεγάλη απόφαση... Μεταμφιεσμένη σε άντρα, πήρε το δρόμο για την Ηροφίλιο Ιατρική σχολή της Αλεξάνδρειας.

«Τη σπίθα και την ορμή να ζωντανέψω τη σβησμένη πολιτεία μας τη βρήκα εύκολα όταν το 1979- 1980 συνειδητοποίησα, όπως και όλοι οι συμπατριώτες μου, ότι το Καστελλόριζο πήγαινε να γίνει ένα ερημονήσι, ίσως ένας βοσκότοπος των γειτόνων μας, αφού από τις 300 ψυχές που είχαν μείνει ως τότε, κίνησαν σχεδόν μαζεμένοι και έφυγαν για τα ξένα οι 150».  

Χριστίνα Ευστρατιάδου.

  Δύο παιδικοί φίλοι που μοιράστηκαν τον ίδιο σκοπό και την ίδια μοίρα, την αγάπη τους για τα πάτρια και τον Άνθρωπο, ο Μιχάλης κι ο Γαβρίλης, στη δύση του βίου τους ξαναγυρίζουν στο γενέθλιο τόπο.

Ήταν ο Κάλβος μελισσοκόμος; Μπορούν να βρεθούν τα ίχνη από το πέρασμά του στο Λινκολνσάιρ της Αγγλίας, όπου επέλεξε να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του;

Πόση σως υποκρισίας μπορεί να καλύπτει μία σχέση;Πόσο κρύο μπορεί να είναι το πιάτο της εκδίκησης;

Το μεγαλείο των Σημαντικών Ασήμαντων Ανθρώπων. Η πιο μεγάλη έκταση της ανθρώπινης ψυχής που μέσα στη φωτιά γίνεται δαδί και τη νικάει. Το στάχυ κι ο αγέρας, ο ασβέστης της γειτονιάς. Η Ελλάδα που παραλάβαμε από τους Μεγάλους Μικρούς της Ήρωες.

Σωτήριο έτος 1339: Μια αρχαία προφητεία απειλεί τα θεμέλια της εκκλησίας και αυτούς που τολμούν να πεθάνουν γι΄ αυτά που πιστεύουν.

Όσες συνταγές κι αν μας δώσουν για να ζήσουμε, είναι μόνο ιδέες. Έτσι, ιδέες είναι και οι συνταγές μαγειρικής, στις οποίες η προσωπική μας σφραγίδα καθορίζει το αποτέλεσμα.

 

«Η εξουσία είναι σαν τη φωτιά. Καταναλώνει τα πάντα. Κι όταν φύγει, το μόνο που αφήνει είναι στάχτη».

Μέσα από ένα λαβύρινθο καναλιών, κάτω από κομψά μαρμάρινα μπαλκόνια με σκαλισμένα λιοντάρια, μπροστά από πένθιμες προσόψεις, ξεδιπλώνεται η θέα της πόλης, που σου ασκεί μια γοητεία. Αυτή η Βασίλισσα των Θαλασσών έρχεται να διαλύσει καταπιεστικά τη μέθη της φαντασίας.

[...] Ως άλλος περιηγητής προσπαθούσα να γνωρίσω κάθε του γωνιά, να καταγράφω τις εντυπώσεις µου, αλλά και να συλλέγω πληροφορίες για άγνωστους σε µένα προγόνους ή και κατ' όνοµα γνωστούς.

Η ιδέα για την έκδοση ενός φωτογραφικού λευκώματος που θα παρουσίαζε τις όψεις της καθημερινής ζωής των Σπάτων, στις ασπρόμαυρες δεκαετίες του περασμένου αιώνα δεν προέκυψε αυτόματα και ξαφνικά.

Πίκρα και αυτοσαρκασμός· ίσως αυτά τα δύο να μην είναι τα καταλληλότερα συστατικά για ένα Λεύκωμα με γελοιογραφίες.

Ο "Δραπέτης των ημερών" είναι συλλογή με "Μυθογραφίες" από πεζά, λογοτεχνικά κείμενα, δημοσιευμένα και ανέκδοτα, για διαχρονικούς και αιώνια έφηβους.

«Ο Λάκης Κουρετζής είναι μια Εποχή. Όχι, δεν εννοώ πως εκφράζει το παρελθόν

Με κλειστά παράθυρα στο τώρα κι ολάνοιχτες πόρτες, καρδιές και αγκαλιές στο χτες, μαζεύουν και απλώνουν τη ζωή τους.

Ο συγγραφέας, όποιον θέλει σκοτώνει, γεννάει ανθρώπους, πολέμους, έρωτες. Παντοδύναμος.

"... Όταν τα διαβάζουμε στα βιβλία, ίσως τα βρίσκουμε υπερβολικά, αποκυήματα της αχαλίνωτης και νοσηρής πολλές φορές,

Ένας έρωτας, δύο άνθρωποι, δύο διαφορετικοί κόσμοι.