Αυτή η οδύνη κυριαρχεί και στον Καλόν άνθρωπο του Σετσουάν. Το έργο τούτο είν’ ένας δραματικός θρύλος, μια θεατρική «παραβολή», μια «αλληγορία», - όπως κι άλλα έργα του Μπρεχτ.
      Στον Καλόν άνθρωπο του Σετσουάν αντιμετωπίζει το πρόβλημα του Καλού και του Κακού. Κι αναρωτιέται: Μπορεί ένας καλός άνθρωπος να ζήσει με καλοσύνη και να μείνει καλός στον κόσμο ετούτον, που ‘ναι γεμάτος κακία κι όπου βασιλεύει το αξίωμα «homo homini lupus»;…

Το ερώτημα μένει, για τον συγγραφέα και την ηρωίδα του (τον μόνο καλόν άνθρωπο σ’ όλο το Σετσουάν – σ’ όλη τη Γη), που η καλοσύνη της την οδηγεί στη συμφορά, η αγάπη στη δυστυχία, ο έρωτας στην απελπισία…

… Δεν μπορεί, λοιπόν, να επιζήσει η καλοσύνη στον κόσμο μας;

… Μια κάποια λύση, η σωστή λύση – πρέπει να υπάρξει. Πρέπει!
       

  Κι αν δεν φτάνει ως αυτήν ο Μπρεχτ, την ατενίζει μ’ ελπίδα, προσδοκώντας την τελική απελευθέρωση του ανθρώπου στο «αύριο που τραγουδά». Και, νιώθοντας την αδυναμία του  να προχωρήσει, για την ώρα, απ’ το ερώτημα στην απάντηση, λέει στους Μεταγενέστερους πάλι:

«Εμείς, που θέλαμε ν’ ανοίξουμε το δρόμο της φιλίας,

δε μπορέσαμε να γίνουμε φίλοι.

Αλλά εσείς, όταν θα ’ρθει ο καιρός

που ο άνθρωπος θ’ απλώνει το χέρι του στον άνθρωπο,

να μας θυμάστε

μ’ επιείκεια…»

Μάριος Πλωρίτης

  O Μπέρτολτ Μπρεχτ γεννήθηκε στο Άουγκσμπουργκ της Βαυαρίας το 1898 και πέθανε το 1956 στο Ανατολικό Βερολίνο. Σπούδασε ιατρική  και υπηρέτησε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Έγραψε  ποιήματα και θεατρικά.
  Κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, συνάντησε και δούλεψε με τον συνθέτη Χανς Άισλερ και ανέπτυξαν φιλία ζωής. Γνώρισε και τη Χέλενε Βάιγκελ, τη δεύτερη γυναίκα του, που τον συνόδεψε αργότερα στην εξορία μέχρι το τέλος της ζωής του.
  Στα 1928 η Όπερα της Πεντάρας σε στίχους του Μπέρτολτ Μπρεχτ και μουσική Κουρτ Βάιλ που στηλίτευε την «καθώς πρέπει» βερολινέζικη αστική τάξη που πρόσαπτε στο προλεταριάτο έλλειψη ηθικής προκάλεσε αίσθηση στο Βερολίνο και ο αντίκτυπος της επηρέασε την παγκόσμια σκηνή Μιούζικαλ.
  Το 1933, με την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία, ο Μπρεχτ αυτοεξορίστηκε μέχρι το 1948. Έζησε πρώτα στη Δανία και τη Φινλανδία και μετά στις ΗΠΑ καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στη Μόσχα εξέδωσε σε συνεργασία με άλλους Γερμανούς συγγραφείς το περιοδικό Η Λέξη. Στις ΗΠΑ δέχθηκε έντονες διώξεις από το  Μακαρθικό  καθεστώς.
  Μετά το τέλος του πολέμου εγκαταστάθηκε στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας και μαζί με τη Χέλενε Βάιγκελ  ίδρυσαν το 1949  το Μπερλίνερ Ανσάμπλ. Το 1950 εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Τεχνών. Τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας το 1951 και με το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη το 1954.